Jeżeli rozważasz w swoim domu wykonanie ogrzewania w oparciu o pompę ciepła posiadasz do wyboru dwa modele: pompę gruntową i pompę opartą na powietrzu. Pojawia się i w Polsce co raz więcej amatorów tego typu rozstrzygnięcia. W nabyciu i montażu są one znacznie mniej kosztowne. Podstawową zaletą jest fakt, że nie warunkują wykonania odwiertu ani uformowania elementu umieszczonego w gruncie. Kłopotem jest przymus zastosowania modułu elektrycznego w momencie kiedy ciepłota powietrza jest nie wystarczająca. Tak na prawdę działające na powietrze pompy ciepła, w obecnym klimacie, powinny funkcjonować równorzędnie z kolejnym osobno działającym źródłem docieplania. Moc pompy w takim współdziałaniu powinna wynosić minimalnie pięćdziesiąt procent wydajności obliczeniowej całego układu. Drugie źródło winno być uruchamiane automatycznie tak aby było przez pompę blokowane albo uruchamiane. Czyli by pracowało w trybie współdziałającym i alternatywnym. To modelowe wyjście w wypadku połączenia pompy i pieca działającego na olej. Piec gazowy procował by w owym układzie tak samo właściwie, z zastrzeżeniem że w czasie działania jedynie pompy płacilibyśmy koszty dostawy gazu. Pompy działające na powietrze produkowane są w wariantach split (składające się z dwóch modułów) lub jednoelementowy. Split jest zbudowany z jednostki montowanej na zewnątrz z parownikiem i nawietrznikiem, który pobiera powietrze oraz z jednostki wewnętrznej ze mechanizmem sprężającym i skraplaczem. Monoblok jest urządzeniem kompleksowym mocowanym na zewnętrznej stronie domu. Do pokoju napływa bezpośrednio z niego już ciepła woda. Maszyny dwu modułowe to najczęściej urządzenia o wydajności paru kW, a maszyny jednoelementowe osiągają moce do sześćdziesięciu kW. Wobec powyższego w budynkach jednorodzinnych często montowane są Splity. Tak naprawdę powietrzne pompy ciepła są maksymalnie wydajne i w co za tym idzie konkurencyjne do pomp gruntowych przy ciepłocie powietrza osiągającej powyżej dziesięć stopni.