Piece z funkcją kondensacji to najbardziej popularne urządzenia instalowane przez kupujących do grzania stawianych zabudowań jednorodzinnych. Jest to ekonomiczny i wydajny sposób na system ogrzewania. Kondensacja w kotle to zwyczajnie skroplenie pary wodnej zawartej w spalinach. Ze spalenia paliw wydobywczych, składających się głównie ze związków węgla i wodoru, uzyskuje się CO2 i parę wodną. Woda jest też jednym ze cząstek wybranego paliwa i powietrza atmosferycznego, jakie dociera do palnika pieca. W wyniku tego gazy spalinowe z pieców w w dużej mierze składają się z pary wodnej. Tradycyjne kotły bez możliwości procesu kondensacji nie korzystają z całej energii skumulowanej w spalanym w nich materiale opałowym. Część, określana ?ciepło utajone?, uchodzi wraz z parą wodną razem ze spalinami. By do ogrzewania c.w.u w kotle zostało zagospodarowane oraz ciepło utajone, para wodna zawarta w spalinach musi się skroplić, ponieważ w takim procesie jest uwalniana energia. W okolicznościach, jakie mają miejsce w systemie spalinowym pieca kondensacyjnego (skład mieszanki paliwa, ciśnienie), szybko ulega ona skropleniu, czyli przeobraża się ze stanu gazowego w ciekły. Wystarczające jest, aby spaliny obniżyły swoja temperaturę w wymienniku ciepła pieca do temperatury punktu rosy, jaka dla gazu ziemnego wykorzystanego w najlepiej regulowanym palniku wynosi około 57°C. Powstały kondensat, czyli skroplona para wodna, to pozostałość opisanego procesu. Jest usuwany poprzez odpływ kondensatu na zewnątrz pieca.